ล่องคงคาที่ พาราณสี

เมื่อต้นปี 2558 มีโอกาสได้ไปเยือนประเทศอินเดีย เป็นครั้งแรก ก่อนไปเคยได้ยินหลายๆคน บอกว่าอินเดียเป็นประเทศที่ “ถ้าไม่รักก็เกลียด ถ้าไม่เกลียดก็รัก” ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก บอกตรงๆว่า ไปโดยไม่มีความคาดหวังใดๆทั้งสิ้น ปรากฎว่าเราหลงรักอินเดียอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ในบรรดาประเทศที่มีโอกาสได้ไปเยือนมาทั้งหมด อินเดียเป็นประเทศที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูงที่สุด มีเอกลักษณ์ไม่เหมือนชาติใดในโลก ในขณะที่ประเทศอื่นๆต่างก็ได้รับอิทธิพลจากยุคโลกาภิวัฒน์ไปไม่มากก็น้อย ในความรู้สึกของเรา อินเดียยังคงความเป็นอินเดียไว้ได้อย่างเหนียวแน่น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของสถาปัตยกรรม วัฒนธรรม ภาษา ความเชื่อหรือวิถีชีวิต เสน่ห์ของความเป็นอินเดียมันยังคงเข้มข้น ลึกซึ้งอยู่ในทุกๆส่วนประกอบ มองไปทางไหนก็จะเห็นสีสันจัดจ้านที่อยู่รวมกันอย่างสันติ หลับตาก็ยังได้ยินเสียงสวดมนต์ เสียงคน เสียงแตรรถ ฟังดูยุ่งเหยิงแต่มีเสน่ห์ชอบกล

รูปที่เอามาแบ่งปันในวันนี้คือรูปที่ถ่ายในวันที่ไปเที่ยวเมือง พาราณสี วันนั้นตื่นตั้งแต่ตี 4 เพื่อไปลงเรือล่องแม่น้ำคงคาตอนตี 5 ขณะที่รอขึ้นเรือ ก็เห็นพราหมณ์โกนผม อาบน้ำกันที่ท่าเรือ พราหมณ์เหล่านี้มีหลากหลายอายุ ตั้งแต่เด็กวัยรุ่นไปถึงวัยแก่ ต่างคนต่างคร่ำเคร่งกับพิธีกรรมชำระล้างร่างกาย นอกจากพราหมณ์แล้ว เราก็เห็นคนปกติลงไปอาบน้ำ สระผม แปรงฟันกันในแม่น้ำเหมือนกัน ที่น่าอัศจรรย์คือกิจกรรมทั้งหมดนี้เกิดขึ้นที่ท่าเรือทั้งนั้น คนเรือก็ทำงานไป คนอาบน้ำก็อาบไป นี่เป็นหนึ่งในพฤติกรรมอันเป็นหลักฐานแสดงให้เห็นถึงความเชื่อในความศักดิ์สิทธิ์ของแม่น้ำคงคาที่คนอินเดียมีอยู่อย่างเหนียวแน่น

พอเรือล่องออกไปกลางน้ำ เราก็มีโอกาสได่มองกลับมาที่ท่าน้ำ ตอนนั้นจำได้ว่าอึ้ง อึ้งจริงๆ อึ้งกับภาพที่ปรากฎตรงหน้า มันคือความยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครเหมือน นี่คือวิถีชีวิตที่มีอายุยาวนานว่าสี่พันปี และยังคงอยู่ต่อไป มองไปไกลๆจะเห็นท่าเรือสำหรับทำฌาปนกิจ มีศพรออยู่เป็นร้อยเป็นพันศพ ห่างออกมาจากท่าน้ำนั้นไม่มาก เรือหลายลำกำลังทำพิธีไว้อาลัยให้แก่วิญญาณผู้ล่วงลับด้วยการลอยดอกไม้ธูปเทียนเล็กๆไปในแม่น้ำ เป็นภาพที่น่าสวยงามและชวนสังเวชไปในเวลาเดียวกัน ณ เวลานั้น เราจำได้ว่าความเงียบได้แผ่ลงมาในเรือของเรา ขณะที่ทุกคนสงบนิ่งเพื่อไว้อาลัยให้แก่วิญญาณผู้ล่วงลับ

จากนั้นสักพัก พวกเราก็ล่องเรือกลับมาฝั่งท่าน้ำที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ตอนนี้หลายคนอาบน้ำเสร็จแล้ว กิจการร้านค้าต่างๆเริ่มเปิดให้บิรการ เริ่มได้ยินเสียงคนร้องเรียกลูกค้าอย่างกระตือรือร้นปนเปกับเสียงสวดมนต์ใสกังวาน จิตใจเราก็พลอยสดชื่นไปด้วย ความรู้สึกถึง “ชีววิต” กำลังเวียนกลับมา

เมื่อเรือเทียบท่าเวลาเจ็ดโมงเช้า เราจำได้แม่นว่าเราก้าวขึ้นฝั่งด้วยใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกถึง “ชีวิต” ไม่น่าเชื่อว่าภายในเวลาแค่สองชั่วโมงกว่าๆที่ริมฝั่งคงคาจะทำให้เรารู้สึกอะไรๆได้มากขนาดนี้ ยังคงยืนยันคำเดิมค่ะ อินเดียคืออินเดีย และถ้าคุณเผลอตัวหลงรักอินเดียแล้วละก็ อินเดียจะมีอะไรให้คุณค้นหาอีกมากมายเลยค่ะ

---

About the Author

Viva Waratah

Viva is definitely a greedy traveler, as she strives to devour as much as she can, and see as much as she could while embarking on a new journey. As part of a pursuit of happiness, Viva travels around the globe to search for meanings beyond what meets the eye, so that when she comes back to her beloved hometown, she sees it from a (hopefully) wider, ‘cultured’ point of view. Apart from her passion for travel, Viva remains true to her love for architecture as well as embracing the little moments and the little details in life.

---